Uniek durven zijn, zonder de angst voor afwijzing…

Het schijnt dat Claude Steiner (therapeut) ooit een verhaal vertelde over een gewone man. Laat ik hem Pieter noemen. Pieter zat op zonnige dagen graag in het park op een bankje te genieten van de zonnestralen.

Op een dag kwam er een grote man in uniform zodanig voor hem staan dat deze hem de zon wegnam. Rustig schoof Pieter een stukje op, zodat hij opnieuw van de zonnestralen kon genieten. Maar de man deed ook een stap opzij en ontnam Pieter opnieuw zijn licht. Dit ging een tijd zo door totdat Pieter, die uiteindelijk geïrriteerd raakte, hem weg probeerde te duwen. Dat pikte de man in uniform niet en deze ging op zijn voeten staan. Pieter begon te schreeuwen van de pijn maar niemand kwam hem te hulp.

Toen Pieter beter keek, bleek het hele park vol te zitten met mensen die werden gedwarsboomd door geüniformeerde mannen met laarzen die op hun tenen stonden. De meeste mensen zaten passief stil, sommige zaten rustig te lezen, anderen keken geërgerd naar Pieter omdat hij wél uitschreeuwde dat de man in uniform moest stoppen met hem te onderdrukken. Iets waarmee zij al lang en breed waren gestopt.
Wat dit verhaal met mij doet is dat wij in een realiteit leven waarin we allemaal op onze plaats worden gehouden. Of beter gezegd: waarin we onszelf op onze plaats laten houden. Iets wat het komend jaar nog duidelijker zal worden, vermoed ik.

Voelen wie we ten diepste zijn (een liefdevol autonoom wezen) en waar we ten diepste behoefte aan hebben, zijn we meestal al vroeg afgeleerd. We worden opgevoed om gehoorzaam te zijn naar onze ouders en leraren. Afgericht om onderdanig te zijn aan allerlei institutionele machtsstructuren. Collectief zijn we geprogrammeerd.
Hierdoor is het weggeven van onze macht zo gewoon geworden dat we anderen op z’n mist raar aankijken als zij zich niet inhouden. Of we sluiten degenen buiten die zich wel durven uit te spreken, vaak met plaatsvervangende schaamte.
Om onze macht over anderen te houden of om zelf bij een groep te horen, geven we vaak onze eigen vrijheid op en doen we wat er van ons wordt verwacht. Of we gaan klagen. Leggen de schuld bij ‘het systeem’.

Het is voor ons als ouders een delicate balansoefening: de eigen wil van onze kinderen respecteren en ze tegelijkertijd grenzen meegeven. Ik oefen er elke dag mee, faal er vaak schromelijk in maar al doende leert men 😉

Durf jij uniek te zijn en het risico op afkeuring voor lief te nemen? Durf jij je macht bij je te houden en verantwoordelijkheid te nemen voor de realiteit waarin je leeft? Een realiteit met een samenleving waarin wij systemen zijn gaan dienen in plaats van de systemen ons?

Het kostte mij veel innerlijk (protocol) werk (dank je wel Altazar Rossiter 🙏💚🙏) om te gaan staan voor wie ik ben. Te voelen en rustig aan te geven wat ik nodig heb. Aan partners, vrienden, leidinggevenden, collega’s en aan mensen/systemen waaraan ik mijn macht weggeef, maar vooral… aan mijzelf. En daarbij: anderen niet verantwoordelijk te maken voor mijn gevoelens of de realiteit waarin ik leef. Want net zoals bij de meesten van ons, zaten er diepe programmeringen en pijnstukken. En ook hierin faal ik soms nog, zeker. Want het lijkt er op dat deze programmeringen omvattender zijn dan ik mij ooit kon voorstellen.
Hoe dan ook, minder afhankelijk zijn van de mening van anderen en steeds meer je eigen pad durven te bewandelen, is iets wat ik iedereen gun. En het grappige is, je buitenwereld shift vanzelf met je mee. Want ook hier geldt: zo binnen zo buiten.

Heb het goed.

💚Monique