Persoonlijk voorbeeld van een van mijn eigen sessies

Met z’n allen zeulen we de hele dag behoorlijk wat overtollige ballast mee. Uit dit leven, van je voorouders en wellicht ook wel uit andere levens. Oude pijn die er bijvoorbeeld voor zorgt dat je denken, voelen en doen niet in lijn zijn. Dat je gedrag vertoont dat niet in overeenstemming is met wat je van binnen eigenlijk voelt. Of dat je maar niet kunt kiezen omdat je het contact met jouw kern bent kwijtraakt. Hoe dan ook, er zit ergens nog ‘rommel’. Bagage die ervoor zorgt dat je niet voluit kunt leven, genieten. 

Hieronder een voorbeeld van mijzelf. 

Er zat altijd een knagend gevoel van eenzaamheid in mij. En dat terwijl ik het eigenlijk juist heel fijn vind om zo af en toe ook alleen te zijn. Vooral op het gebied van relaties was dat lastig, want ik bleef meer dan eens in een relatie ‘hangen’ die eigenlijk niet goed meer voor mij was. Ik (het bewuste deel in mij) dacht dat dit kwam omdat mijn ouders vroeg zijn overleden en het voor die tijd ook niet altijd rooskleurig bij ons thuis was. Dat hier een gevoel van gemis uit voortkwam, leek me logisch. Toch had ik daar al best wat innerlijk werk op gedaan, maar dat vage, eenzame gevoel bleef.

In een sessie waarin ik in lichte trance werd gebracht, ontdekte ik dat de oorzaak onbewust veel dieper zat. Ik ben direct na de geboorte in een couveuse gelegd en de eenzaamheid die ik toen voelde, kon ik tijdens de sessie opnieuw voelen en dat was niet mals. Maar zoals ik ook vaak tegenkom in sessies die ik begeleid, zat ook hier nog een voor-ouderlijk stuk. Mijn onderbewustzijn liet mij de kamer zien waar mijn vader als hummeltje van zo’n twee jaar sliep. Het was oorlog en oma was weg om boodschappen te doen. Dit duurde veel langer dan gepland en mijn vader lag daar te gillen in zijn bedje, zichzelf van boven en onder volledig bevuild. Ik kan het niet meer navragen, maar wat ik weet uit de verhalen is dat mijn oma inderdaad in die tijd melk bij boeren probeerde te regelen voor mijn vader en dan een lange tijd van huis was. Bovendien weet ik eigenlijk ook wel dat mijn vader best eenzaam was, op latere leeftijd. Logisch, die wond van toen hij twee was, werd nooit geheeld en dan kun je vrienden en relaties hebben wat je wilt, die eenzaamheid blijft. Net als bij mij dus. En voor de mensen die hier iets mee kunnen: ik kreeg ook een beeld voor mij waarin ik in een ‘ander’ leven heel eenzaam ben gestorven. Al deze angsten, die al zo oud waren dat ik de verbanden met mijn mind niet meer kon zien, hadden zich in mijn lichaam vastgezet.

Doordat dit verhaal en deze verbanden boven tafel kwamen, kon ik heel gemakkelijk alle pijn, angst, boosheid, schaamte en verdriet en een deel van de hierdoor ontstane verdedigingsmechanisme transformeren. Het knagende, eenzame gevoel is er niet meer.

En dat in één sessie!

Hartegroet,
Monique