Vrouwelijk ownership

“Dan denk ik, ho dametje, wacht eens even, daar kom je niet zomaar mee weg!”
“Vanuit mijn expertise, denk ik toch dat je dat beter anders kunt doen, Monique.”
“Voor mij voelt het alsof jij …”

De afgelopen week had ik een stuk of wat ‘aanvaringen’ met mannen. Niet dat zij dat zo ervoeren, vermoed ik, maar ik wel 😉. Toen ik er op in ging voelen, was het vooral het uitkristalliseren van mannelijke energie (ratio) en vrouwelijke (gevoels) energie. In mezelf natuurlijk. Deze lieve mannen waren, zoals alles in mijn buitenwereld, slechts een spiegel.

Want hoe vaak heb ik zelf mijn mind niet de overhand gegeven en
> doorgedramd?
> met hard werken iets voor elkaar willen krijgen?
> mensen willen overtuigen met argumenten?
> niet kunnen accepteren dat iets was zoals het was?
> alle lichamelijke signalen genegeerd?
> niet durven uiten wat ik echt wilde en voelde?

In de afgelopen honderden (duizenden?) jaren zijn we collectief trouwens ook steeds meer onze ratio, het mannelijke, gaan verheerlijken. Je hoeft maar even naar de samenleving te kijken om de effecten te zien…

En dat terwijl ons onderbewustzijn voor 95% verantwoordelijk is voor alles wat we doen en beleven. Wat trouwens niet wil zeggen dat je altijd maar op gevoel en ‘intuïtie’ hebt te varen, want dit kunnen ook beschermlagen zijn. Dat verschil heb je wel te doorvoelen (een capaciteit die ik dan toch weer schaar onder vrouwelijke energie 😉).

De ‘aanvaringen’ van de week waren simpelweg een test om in mijn eigen vrouwelijke kracht te blijven staan. Die prachtige kracht die trouwens net zo goed bij mannen aanwezig is.

Het was een test om te voelen wat kloppend is voor mijzelf. Een test om bij mezelf te checken of ik iets niet wil vanuit weerstand (onderliggende angst) of omdat het simpelweg mijn pad niet is. Zonder de uitkomst te willen beargumenteren. Zonder het gevecht met de ander en mezelf aan te gaan. Het lukte aardig, soms was het nog wat wiebelig 😉.

Zo had ik een telefoongesprek van een uur met degene die een deel in zich heeft dat mij ‘dametje’ noemde. In dat uur liet ik mij toch overtuigen. Omdat ik een deel in mij heb dat de ander niet wil kwetsen. Lees: lief gevonden wil worden en haarzelf niet wil laten kwetsen. En zo haakten onze pijndelen zich ongemerkt in elkaar.
Na het gesprek voelde ik me leeg. Mijn lijf deed zeer. Alle passie ontbrak. De volgende dag heb ik aangegeven op mijn besluit terug te komen. Afspraak is afspraak is trouwens ook een concept bedacht door onze mind 🙂.

Ok, het ging dus niet helemaal vlekkeloos, maar zo terugkijkend heb ik de tests van van de week volgens mij prima doorstaan. Ik heb dan ook al flink geoefend de laatste jaren…

Jaren waarin ik steeds meer durfde te gaan leven vanuit de vrouwelijke energie: flow, overgave en gelijkwaardigheid. In plaats van mijn meer mannelijke mind die vaak doorschoot in alles willen weten, controle en onderdrukking.

☀️ Gelukkig nemen de vrouwelijke delen in mij (en in heel veel anderen) steeds meer hun plek in en weet ik ondertussen dat mijn lijf een bolwerk van informatie is. Ik voel dat mijn onderbewustzijn mij continue met lichamelijke signalen (emoties) op mijn pad wil houden. Aan mij om die signalen op te pakken en te doorvoelen wat er aan ten grondslag ligt.

☀️ Gelukkig leef ik veel meer vanuit intentie (“I commit to all that I am to be all that I am.”) En vraag ik vervolgens mijn onderbewustzijn om me datgene te geven wat nodig is om in gratie, genot en gemak te leven, for the good for all. Daarna laat ik het los. Het is verbazingwekkend wat voor moois er op mijn pad komt. Mijn mind wil dit dan natuurlijk weer begrijpen en mede daarom dank ik God op mijn blote knieën voor de wetenschappers die zich bezighouden met quantumfysica (Google maar eens).

☀️ Gelukkig gebruik ik passie als richtingaanwijzer. Voel ik ergens passie voor, dan weet ik dat het de volgende broodkruimel is op mijn levenspad en ik die afslag heb te nemen. Hoezeer mijn mind me hier ook vanaf probeert te houden. Wetenschappers hebben aangetoond, dat mijn ratio maar voor 5% in staat is mij de juiste adviezen te geven. Voor dit argument is mijn ‘mannelijke’ mind gelukkig gevoelig 🙂.

Dit wil trouwens niet zeggen dat ik mijn ratio volledig aan de kant zet. Er is niks mis met een potje nadenken, maar ik probeer dat wel bewust te doen en me niet onbewust mee te laten slepen door de 70.000 (meestal niet helpende) gedachten die we per dag hebben.

Lukt dat altijd? Nee natuurlijk niet… maar hoe meer ik oude wonden in mezelf genees door ze te doorvoelen, hoe makkelijker ik in flow leef. Want wonden (trauma’s, oude pijn, imprints) zorgen er nou eenmaal voor dat we in ons hoofd gaan wonen. Het contact met onze ondergrond kwijtraken.

Als we moeiteloos willen leven hebben we volgens mij de shit in ons op te ruimen, te landen in ons lijf en dingen te doen die ons blij maken.

Is dit makkelijk? Niet altijd. Maar het alternatief is angstaanjagender: dan had ik me van de week namelijk laten overrulen om keuzes te maken die niet goed voor mezelf zijn. En daarmee ook verkeerd uitpakken voor mijn omgeving. Met alle (lichamelijke) gevolgen van dien…

In hoeverre durf jij te leven vanuit overgave zodat je weer gaat leven?

Heb het goed.
💚Monique